Laatste weken in Senegal.

Onze laatste weken in Senegal verliepen perfect. We hebben er echt van genoten.
Ondertussen waren er nog enkele andere Belgen gearriveerd van het project SORA.
We gingen met hen 2 weken (de laatste twee) op stap doorheen Senegal.
We logeerden dit keer aan de zee, een pracht van een uitzicht!
We konden jullie niet verder op de hoogte brengen, aangezien we er geen mogelijkheid tot internet hadden.

Hieronder zie je nog een sfeerbeeldje van onze 3-daagse in de Brousse (Daga).
Momentjes om nooit meer te vergeten...


Onze allerlaatste avond. We gaven een spetterend optreden: sabar, djembe en Afrikaanse dans. Hetgeen wat we tijdens deze laatste twee weken hadden geleerd. Ambiance verzekerd!

Gedurende deze twee weken zijn we zelfs twee maal op de Senegalese TV gekomen. Als dat niet kunnen is! De eerste keer tijdens het defilé op hun nationale feestdag, én de tweede keer met een optredentje in Pout.
Ook bij de minister van volksgezondheid staan we op een goed blaadje! Jaja, we zijn al een beetje gekend ginds! :)

Hieronder zie je een groepsfoto van tijdens de laatste avond. De Senegalezen houden van poseren!


Wij samen met onze Senegalese mama ('jaaj') en papa ('pappe').
We hebben jullie graag!


Gedurende de allerlaatste week zijn we nog een laatste groet gaan geven aan ons stageschooltje.
De directeur nogmaals bedankt, en alle juffen een superdikke knuffel gegeven!
En ja Doudou, jou gaan we ook missen! (onze chauffeur, rechts op de foto)



De kleuterjuffen die we nooit gaan vergeten. Helaas was de juf van 'la moyenne section' er niet, Binetou. Snik.


We gaan ze allemaal zo hard missen. Maar we blijven hen zeker en vast contacteren!
Zondagochtend zijn we terug gearriveerd in België.
Het deed maar raar om plots zoveel blanken te zien.

Zondagavond kregen we al telefoon van Sidy van het schooltje, eens vragen of we goed aangekomen zijn.
Maandag telefoon van Babacar, een goede vriend die ons ook al keihard mist.
En zelf getelefoneerd naar onze Senegalese mama, Fatou.

We missen het nu al. Zucht.

We hebben elkaar al beloofd: van zodra we de centen hebben gaan we terug!
Zéker weten!

Trouwens, nog een dikke merci aan iedereen die ons hierbij gesteund heeft!
Het was voor ons een superzotte ervaring die we NOOIT zullen vergeten!

Dankuuu!

En ja: tot binnenkort!

X. Aïda en Binetou

Bezoek aan andere schooltjes.

He! Sorry voor het lange wachten, maar het waren drukke tijden, en het zal er helaas niet meteen op verbeteren.
Tijdens onze laatste twee weken in Senegal zijn we enkele dagen in de Brousse (Daga) gebleven. Daar hebben we o.a. enkele schooltjes kunnen bezoeken.
Er was duidelijk een groot verschil te zien met de school waar wij hebben stage gelopen.
Hieronder enkele foto's.

Lagere school in Daga:

In dit kleine broussedorpje hebben ze geen kleuterafdeling. Jammer voor ons natuurlijk, want we waren verschrikkelijk benieuwd.
Niets aan te doen, dan maar naar de lagere school. Het zag er een mooi groot gebied uit. 2 gebouwen en middenin een groot aardestuk. Stukken groter dan ons stageschooltje in Rufisque!


Helaas was het weekend en was er dus geen school. Waardoor we de klassen zelf ook niet hebben kunnen zien.
We kregen enkel de bibliotheek te zien. We kregen de kans om enkele werkschriftjes in te kijken en mochten volop rondneuzen.
Hieronder zie je de directeur van de school.


Hieronder zie je nog een ander klein schooltje in Daga. De kinderen krijgen in deze kleine lokaaltjes Arabische les. We hadden geluk, want de les was net bezig.
Vreselijk om al die kindjes zo te zien zitten...


Het uitzicht van het kleine gebouwtje voor de Arabische les (twee kleine lokaaltjes):

Ondertussen zijn we goed en wel weer aangekomen in ons Belgenlandje.
Veel te vroeg naar ons gedacht, maar kom. Zoals de Senegalezen zeggen: ça c'est la vie!

Hierboven volgt een kort verslagje van onze laatste dagen in Senegal...

X. Aïda en Binetou

laatste schooldag

Zoals beloofd nog een verslag(je) van onze laatste schooldag. We waren vastbesloten om er zo veel mogelijk van te genieten!!!

Wat mocht op onze laatste schooldag zeker niet ontbreken: een buspanne, en die hadden we dan ook. We waren nog maar net vertrokken en de bus viel stil. Doudou ging meteen weg, naar waar wisten we niet. Daar zaten we dan met een bus vol kinderen. Na enkele minuten was onze 'lange wapper' '(doudou) daar al terug met twee auto's om ons naar school te voeren.
De typische gesprekken met de chauffeur. Openingszin: ben je getrouwd? slotzin: mag ik je gegevens? jaja, zo gaat dat hier. Flierefluiters!!!

Sidi stelde ons voor om met Binetou te gaan praten over onze financiële steun aan de school aagezien zij verantwoordelijke is voor de kleuterklassen. Toen had ik even een moment van ‘yes’, ‘eindelijk’. Het pakte haar echt wel, ze zei enkele keren bedankt en zei dat het echt heel lief was van ons. Het betekent veel voor hen, ze zal er zeker voor zorgen dat er meer gedaan wordt voor de kleuters op manueel vlak, …. Ze kreeg zelfs de tranen in haar ogen. Nu kregen we eindelijk de bevestiging die we al zo lang zoeken, de DANKUWEL, het doet deugd dat jullie dat doen voor ons. Nu beseffen we dat zij ook wel beseffen wat wij voor hen doen.

Op het einde van de speeltijd zongen we samen met de kleuters nog eens kokoleo. Iedereen stond in een mum van tijd rond ons, was heel erg enthousiast om te zingen, iedereen deed mee. wij vonden het een zalig moment, zeker wanneer ze ook andere liedjes zongen die ze van ons geleerd hadden.

Het afscheid nemen in de kleuterklasjes viel ons ontzettend zwaar. Zeggen aan de kleuters en de juffen dat we het heel leuk vonden, dat we nog heel veel aan hen zullen denken, dat ze nog goed hun best moeten doen op school, ……. We kregen het allebei wel even moeilijk. We zagen ook aan de gezichtjes van enkele kleuters dat ze beseften dat het onze laatste dag was.
We zullen hen echt wel missen!
Het was ook leuk om deze keer wel telkens ‘merci’ te horen. We moesten er lang op wachten, maar het woordje kwam er toch.


We kregen natuurlijk ook een evaluatie in la petite section. Alles wat we deden vond ze heel goed, vond ze vernieuwend, zal ze zeker blijven onthouden om later zelf toe te passen. We hebben alles gedaan om de kleuters zoveel mogelijk te laten doen. We zijn enthousiast, energiek, ……. Het deed allemaal veel deugd!!

Het afscheid van de kleuterjuffen zelf viel ons eigenlijk ook wel heel zwaar. niet te geloven wat een band je kunt opbouwen met mensen die je twee maanden geleden nog bijna niet kende.
De tranen waren er bij ons, maar zeker ook bij hen. één juf liep zelfs weg zonder omkijken, ze kon het niet aan. één ding is zeker: we zullen hen en de kindjes nooooooooooit vergeten!!!!!!!
Ze hebben een plaatsje in ons hartje veroverd!

We kregen van de directeur ook een ‘diploma’ en de evalutie voor het KHBO. Hij bedankte ons ook nog eens voor alles dat we gedaan hadden. Ze zijn echt tevreden over ons. We zijn er vanaf de eerste dag ingevlogen en hebben ons helemaal gegeven tot de laatste dag ( dit zijn de woorden van Sidy). Vandaag kregen we toch wel het gevoel dat ze echt apprecieerden wat we gedaan hadden, dat het zin had, dat ze er dingen uit geleerd hebben én dat we de school in betere omstandigheden achterlaten. Hij zal ook nog zeggen aan Sidy ( onze senegalese papa die ons met de school in contact bracht) dat hij echt tevreden is dat hij ons mocht ontvangen als stagiaires en dat ze echt wel heel erg tevreden zijn. We kunnen niet genoeg zeggen hoeveel deugd al deze lovende woorden ons vandaag deden.

Wij vinden het echt heel jammer dat het gedaan is op school. Ergens hebben we het gevoel dat we veel hebben kunnen doen maar aan de andere kant weten we dat het eigenlijk nooit genoeg is. Eerder hadden we soms het gevoel dat het hen niets deed en dat we geen al te groot verschil maakten, maar na vandaag is ons gevoel toch wel compleet anders. We hebben iets kunnen betekenen voor de kinderen, voor juffen, voor de school, …..

Iets is beter dan niets, maar dat iets is nooit genoeg!!

We vroegen ook nog aan Doudou of het mogelijk was om ons als laatste af te zetten met de bus, zo konden we nog afscheid nemen van alle kindjes en alle plaatstjes in ons hoofd opslaan.
We hebben er heel veel van genoten, ook wanneer ze kokoleo nog eens begonnen te zingen.


Hieronder zie je nog een foto van tijdens het bellenblazen. Het was zo leuk dat we er zelfs alle kleuters bij haalden. Let vooral op hun gezichtjes!! Het spreekt boekdelen!!


Hier zie je hoe Evelien zich helemaal uitleeft in het heel voorzichtjes blazen. Maar wees gerust, ook Stefanie vond het super om belletjes te blazen.


en ja hier lieten we ons nog eens volledig gaan tijdens het liedje ' si tu as la joie au coeur'
sfeer verzekerd!!!!!!!!!!



Deze periode is echt onbeschrijflijk. Het is heel moeilijk om uit te leggen wat er allemaal in ons omgaat en omging. We zijn heel blij dat we dit mochten doen, we zouden het zeker nog eens opnieuw doen!! De herinneringen die wij hebben, kan niemand ons ooit nog afnemen!!!

verdere verhalen hoor je wel na 18 april, uit ons eigen mondje!!

Nu genieten we nog even van het mooie weer en van de senegalese sfeer om op 18 april terug te keren naar het belgenlandje.

We sluiten in glorie af!!

tot binnenkort!!!!

smakkerds

(nog voor even) Aïda en Binetou

Finito gedaan.

Heej, hier wij nog eens!

Vandaag ons allerlaatste dagje achter de rug. Pff. Het doet echt raar. Weten dat iets waar je zo lang naar hebt verlangd plots voorbij is. Ik denk dat het grootste besef nog moet komen. En toch hebben we nu al een gevoel van 'gemis'. Iedereen daar moeten achterlaten. En zoals we eerder al zeiden: we kwamen beusjes te kort!
Het afscheid viel ons echt zwaar, alsook de anderen ginds. Ik (Evelien) moest zelfs al na 2 min uit de klas lopen omdat ik mijn traantjes niet meer kon bedwingen. Het ging niet meer. Ik was het al te lang aan het opkroppen. En ja, als de een begint te huilen, dan begint de ander natuurlijk ook...

Het was voor ons echt een periode in ons leven om nooit te vergeten! Al die mooie leuke momentjes. We hebben ze in ons kopje opgeslaan. Die herinneringen kan niemand ons ooit nog afnemen.

Alle kindjes een dikke knuffel en zoen geven, van alle lieve juffen afscheid nemen ( met de traantjes erbij van zowel wij als de juffen), nog samen op de speelplaats alle Belgenliedjes zingen, genieten van de allerlaatste busrit naar huis, ... .
Jammer dat het voorbij is...

Nu stiekem hopen dat het lukt om tijdens onze laatste week in Senegal nog eens snel een bezoekje te brengen!

Hieronder zie je de ganse school samen. Een gelukzaligheidgevoel. Allemaal vrolijke (of soms wel eens bizarre) gezichtjes. Het zijn allemaal zulke schatten!

Aangezien de foto's weer door elkaar staan: hieronder een foto van maandag, tijdens het vrij experimenteren met verf. Ze gingen er helemaal in op! En ja, het resultaat mag er zijn!
Hun kunstwerkjes hebben we een plaatsje gegeven aan de muur.

En zoals beloofd: hieronder het resultaat van hun beschilderde kadertjes.

Ons dagje in de keuken gisteren. Gelukkig konden we ook af en toe buiten op de speelplaats helpen met het eten ( als je eens naar de keuken kijkt, begrijp je wel waarom) .

We moeten wel zeggen, het vraagt niet zo veel werk, maar wel heeeeeeeeeel veel (wacht)tijd!!

Zou het ons lukken om dit in België te doen? We weten het niet!!!
Hier zie je dus ons resultaat: hun traditionele schotel 'riz au poisson'. Het heeft ons allemaal méér dan gesmaakt! Oef!

Ook de rijst had nood aan wat sorteerwerk... Weg met de beestjes en de zwarte korrels!

Morgen nog iets meer over onze laatste (emotionele) dag!!!!

dikke zoenen en knuffels

Binetou en Aïda

Heej, maatjes in het Belgenlandje!

Morgen al ons ALLERlaatste stagedagje in Senegal. Het zal raar doen. Misschien wel superveel traantjes? Geen idee! We weten alleszins al zeker dat we die kleine boeletjes ginds de grootste knuffel en zoen ooit zullen geven! We zullen beusjes te kort komen (om de schattigaartjes erin te stoppen).

Deze week alleszins al een heleboel toffe activiteitjes gedaan. O.a. een muzikaal pak (die nog steeds aan de gang is, elke dag een beetje), vrij experimenteren met verf, vingerversjes, nieuwe oefeningetjes tijdens de beweging, ... .

Het was een wat rare week, want onze plannen werden telkens gewijzigd. We kregen maandag te horen dat we de dinsdag in de keuken mochten helpen met het maken van de traditionele schotel: riz au poisson. Eenmaal daar toegekomen waren de plannen gewijzigd en ging het dus vandaag (donderdag) doorgaan. Leren omgaan met onvoorziene omstandigheden is hier het motto.


Hierboven zie je 1 van de opdrachtjes van tijdens het muzikaal pak: skirace. Hilarisch hoe sommige kleuters inspanningen leveren om tot aan de eindstreep te raken! Soms dachten we: "dozen, waar ga je heen met het kindje?"

Ook hier nog 1 van de opdrachtjes: bollo smitto. Ook hier weten ze: hoe dichter je staat, hoe meer flesjes ze omver kunnen gooien. Geniepigaardjes! Het was wel leuk om hun smoeltjes te zien bij het omgooien van enkele flesjes! Weer één van de zovele beelden die we niet snel zullen vergeten.

Dit was van tijdens één van onze bewegingslesjes. We wilden weer eens wat anders uitproberen, maar we moesten er de gevolgen van dragen: hoe kleiner de kleuters, hoe meer je moet aanpassen aan je activiteit --> ballon steeds kleiner maken, want anders kan het niet tussen hun buik (armen dus te kort).

Het sublieme dassengevecht! Fantastisch hoe die mini kleuters hier zo in opgaan! Ze zijn het hier gewoon om bijna elke avond naar gevechtssporten te kijken op de televisie, dus ze doen dit maar al te graag eens na! Wildebrassen ten top! Hierboven alvast een overwinningsfoto!

Een hindernissenparcours met stoelen. De opdracht was vooral: poep intrekken en hoofd naar beneden houden. Hoe dikwijls we dit hebben moeten herhalen... ai ai!

Ze deden het toch uitstekend! We weten ondertussen al goed genoeg welke kleuters we tijdens zulke opdrachten in de mot moeten houden.

Morgen vertellen we meer over ons dagje in de keuken, én geven we een verslagje over ons laatste dagje op school. Pfwt! :(

Gros Bisous,

Aïda & Binetou x

Voorlaatste weekje

Heee makkertjes.

We hebben ons weer serieus 'gejeund' deze week. Het einde is in zicht, dus het doet bij ons al wat raar telkens onze wekker 's morgens afloopt. Nog 1 weekje te gaan, en dan is het finito gedaan in het schooltje. Dan is het 2 weken Paasvakantie, daarna nog 1 weekje reizen, en dan terug richting Belgenlandje.

We zagen er echt wat tegenop toen we in la petite section begonnen. De allerkleinsten, dus dat leek in onze ogen nog moeilijker dan de vorige klassen. Gelukkig bleef het maar bij een gedachte. Ons motto van deze 3 maanden is: altijd het ergste verwachten, dan kan het er maar op verbeteren. En ja, deze gedachte helpt echt wel hoor. :)

Gelukkig staan we niet meer alleen met die ene juf, maar ondertussen is ook Amy er terug bij gekomen. Zolang zij er is kan er niks mislopen (zo voelen wij het toch aan). Zij helpt waar nodig, en dan hebben we het vooral over de vertaling naar het Wolof. De andere zit daar maar, te staren en te eten. Schande.

We begonnen er in deze klas met volle moed aan, en ondertussen hebben we nog niet anders gehad dan geslaagde activiteiten:

We probeerden deze week wat in groepjes te werken. Zo was het op gebied van organisatie stukken makkelijker om de manuele activiteit te laten uitvoeren.
De ene groep schilderde een kartonnen kadertje, terwijl de andere groep mocht experimenteren met krijt en de bijhorende krijtbordjes. Ze bleven de ganse tijd geconcentreerd bezig, en hadden er nog hun plezier in ook. Oef. De derde groep lieten we een tekening inkleuren van 'la famille'. Eenmaal deze ingekleurd was, hingen we die vast aan hun beschilderde kadertje. En ja, het resultaat mag er zijn hoor. Foto's volgen nog, want we geven de kadertjes pas volgende maandag mee naar huis.

We leerden hen ook het liedje 'Kokoleo' aan (zie foto hierboven). H-amai. Wat een enthousiasme. Zalig om hun leuke smoeltjes zo te zien opbeuren. Ze genieten er duidelijk van en kunnen het zelfs al bijna alleen zingen. We zingen het elke dag. We verlangen zelfs al elke dag naar dat ene momentje.
Het gekke aan vandaag was: we zongen het liedje eens tijdens de speeltijd op de speelplaats. Werkelijk ALLE kinderen van het ganse schooltje stonden rond ons mee te doen. Wat een zalig moment. De kriebeltjes waren er alleszins. Ook de juffen (en alle anderen) vinden het meer dan geslaagd. Zo hebben ze nog iets waarbij ze aan ons gaan denken, eens we weg zijn (alsook onze zelfgemaakte tekeningen, aangezien ze hier aan geen kanten kunnen tekenen).
Deze avond, de busrit. Nog zo'n fantastisch moment. Het begon allemaal zoals gewoonlijk. Kindjes inladen, holderdebolder over de zandweggetjes, tot plots... "Kokoleo, ama kokoleo, kokoleo, ...". Ze begonnen zelfs recht te staan in het busje en deden de bijhorende bewegingen mee. Ze hebben nog nooit een liedje zolang blijven zingen. Nog een beetje en we hadden allebei traantjes in onze ogen. Wat zal dat volgende week vrijdag geven? Zo de allerlaatste busrit. Brr. Traantjes ten top? Geen idee.

Hierboven een sfeerbeeldje van tijdens ons bewegingslesje. We lieten hen nogmaals springen, maar dit keer niet volgens een bepaald parcours, maar gewoon rechtdoor. Maaaaar, wel met een rugzak tussen hun benen. Grappig om die allerkleinsten zo te zien rondspringen. En we moeten toegeven. Ze deden het supergoed. Wat we niet hadden verwacht. :)

Ook hier nogmaals een sfeerbeeldje van tijdens ons bewegingslesje. We lieten hen in een kring zitten met hun benen open. Zo moesten ze al rollend een bal doorgeven. Blijkbaar moeilijker dan verwacht, want je moet hierbij echt blijven herhalen dat ze hun benen moeten openlaten.

Lang leve gebarentaal. Gelukkig kan dit hier nog wat helpen, af en toe.

Aangezien ook dit keer alle foto's door elkaar staan: hierboven nog een foto van tijdens het bestempelen van hun kadertje. Ze hadden ondertussen al een basislaag mogen aanbrengen. De dag erna mochten ze dit bestempelen, adhv wattenstaafjes (gelukkig had Stefanie er voldoende mee). En zoals we hierboven al hadden vermeld: foto's van het eindresultaat volgen nog.

Nog een weekje te gaan. Hopelijk ook met allemaal meer dan geslaagde activiteitjes.

We zullen er ten volle van genieten, wees daar maar zeker van.

Tot binnenkort,

Aïda en Binetou X.

De foto's staan wat door elkaar, maar toch geniet er van.
Na toch wel, weer enkele dagen zonder internet, kunnen we eindelijk weer iets van ons laten horen.
Wij stellen het in ieder geval nog altijd heel goed. Ondertussen zijn we al halfweg week 2 in la petite section. Nog anderhalve week te gaan. Hoe gaat het er daar nu aan toe?
Wel:

- de kindjes zijn veeeel te grappig. Ook hier zijn de kleinste de knoddigste. Ze kunnen hier zelfs schapen nadoen op een hilarische manier. We hebben er filmpjes van. Of andere kleuters vallen in slaap al rechtstaand.
- de juf is verschrikkelijk gemakzuchtig. Ze verplaatst stoelen met een lange lat om zelf niet te moeten rechtstaan of een kleuter moet haar spiegeltje en gsm in de hand geven omdat ze er net zelf niet aan kan. Een koortsblaas is hier ook voldoende om geen les te geven en te zeggen dat wij alles maar moesten doen. Vandaag had ze hoofdpijn waardoor ze weer geen zin had om iets te doen. We zijn al benieuwd naar haar uitvlucht van morgen.
- Nu wat spoken we daar allemaal uit? Het thema is ' la famille'. We stelden voor om onze activiteiten te doen zonder altijd in het thema te moeten blijven. Gelukkig voor ons is dit in orde, aja, want alles is hier in orde wat wij doen. De juf staat achter ons: " je suis derrière vous" zijn haar woorden.
Ondertussen probeerden we al heel wat uit: taalactiviteiten, bewegingslesjes ( grappig om te zien hoe ze hier toch niet tussen twee lijnen kunnen stappen) , muzikale act met instrumenten, speelliedje kokoleo ( echt super), ochtendgymnastiek, tussendoortjes, ... .
Vanaf morgen proberen we de manuele activiteiten uit. We zijn alvast benieuwd hoe dat zal aflopen.
We zullen een kader versieren met daarin een zelfgekleurde tekening van 'la famille'. Om toch maar iets in thema te doen. :)

Hierboven zie je een foto van het parcours die de kleuters moesten afleggen: springen van de ene cirkel naar de andere. Dit was uiteindelijk iets moeilijker dan verwacht.

Hierboven en hier ergens onder een sfeerbeeldje van de Senegalese zee.

Hierboven een foto van de ganse klasgroep, tijdens het opeten van hun sneukelingsjes.

Hierboven zie je een foto van tijdens onze muzikale activiteit met instrumentjes. Schuddoosjes en rasta's. De ribbelflessen waren helaas nog wat te moeilijk voor hen. Ze kunnen geen 2 dingen vasthouden in hun mini-handjes. Het was alleszins een geslaagde activiteit. Nog maar hun smoeltjes hierbij zien maakt ons al meer dan gelukkig.

We hopen dat het internet deze keer wat langer zal werken, zodat we jullie wat meer op de hoogte kunnen houden van hoe onze laatste anderhalve week verloopt.

Daarna volgen 3 weekjes vakantie (en ingroeistage voorbereiden).

Bisous,

Aïda en Binetou

onze eerste dag in la petite section viel in het water

We zaten deze morgen zoals iedere morgen buiten te wachten op de bus.....
Je kan het al gaan raden, die kwam niet af.
Is er wel school vandaag, vroegen ze aan ons? Euhm, normaalgezien wel, wij weten van niets anders. Na een belletje naar de school wisten we dat de bus in panne stond, dus met de auto naar school.

Toen we rond 10.30uur op school aankwamen, zag het er echt dood uit.
Er waren 16 van de 90 kleuters op school en 3 van de lagere school.....
Vandaag is de geboortedag van profeet Mohammed. De meesten zijn dit gaan vieren.
Ook morgen gaat dit feest verder en moeten we blijkbaar niet naar school.
Zo'n dingen weet je hier blijkbaar maar het allerlaatste moment.

Zo weten we nog altijd niet hoe het in elkaar zit in de eerste kleuterklas. Het wordt nog wachten tot woensdag.

zonnige groetjes
Binetoe en Aïda

laatste week in la grande section

Deze week was de laatste week in la grande section, jammer genoeg.
Maar we hebben ervan genoten. we werkten weer in groepjes: schilderen van de calebassen, opkleven van de gekleurde snippers, kleuren, ....
We moesten vlug doen want alles moest af zijn deze week en we wilden eindigen met een waardige afsluiter.
Toen we vrijdag ( met de nodige pannes van de bus en de auto) op school aankwamen, was het al vlug tijd om aan de estafette te beginnen. de kleuters waren opgedeeld in drie groepen: een gele, rode en een groene ploeg. Ze moesten zand overbrengen met een potje op het hoofd, een hilarisch grappige bedoening. De kleuters gingen er helemaal in op ( zie de overwinningsfoto van de gele ploeg).

Omdat het thema groenten en fruit was, hebben we een fruitsalade gemaakt en samen met de kindjes opgegeten. Er was meer dan genoeg, dus de andere juffen konden er ook van mee genieten.

Hierboven zie je het resultaat van het opkleven van hun zelfgescheurde snippers. Zo brachten we weer wat kleur in de klas.

Hier zie je de kleuters met hun potjes zand op hun hoofd. Normaalgezien zonder handen, maar dit was voor sommigen duidelijk een grote opgave.

Hier zie je nog een fotootje van de kleuters die hun calebassen schilderen. Wij hebben deze achteraf dan nog vernist. Een foto van het klasje met hun eindresultaat volgt nog.

Volgende week mogen we naar de hele kleintjes in la petite section. We zullen daar ongetwijfeld ook nog het een en ander meemaken. Die kleintjes begrijpen zeker niets van ons frans en hun thema is 'la famille'. We weten niet waar we ons moeten aan verwachten, maar eerlijk gezegd waren we graag nog wat langer in la grande section gebleven. (de juf kreeg tranen in haar ogen de laatste dag, ze wou dat we nog wat langer in haar klasje bleven.)

Vanavond een optreden van een of andere bekende die wij nog niet kennen. We zijn alvast benieuwd.

groetjes

Binetou en Aïda

He daar. Het is alweer een serieus eind gelegen, maar het internet lag hier een eind plat, daarmee... Maar niet getreurd. Hieronder alweer wat nieuwe sfeerbeeldjes...


Dinsdag 24 maart werd Mardi Gras (start van de Ramadan) gevierd in alle scholen. We wisten aan geen kanten wat we ervan moesten verwachten. Misschien was het wat te vergelijken met het carnaval bij ons?
We werden allebei als typische Senegalese vrouwen gekleed. Je ziet duidelijk op de foto wie de bazigste mocht zijn zeker? Het was alleszins een dagje om niet te vergeten. Alle kinderen op een calèche, doorheen Rufisque. Vooraan het schoolbusje met de bijhorende geniale toeter, met daarachter een calèche met sabarmuziek, en daarna alle andere calèches, vol met kinderen en juffen. We voelden ons als 2 prinsesjes. Wat een gestaar en zotveel complimentjes.
Eenmaal in het centrum aangekomen werden we verwacht bij de burgemeester. Stefanie had het zitten, ze mocht meteen naar de studio. Ze moest voor de radio vertellen wat de bedoeling was van Mardi Gras en wat wij hier, als 2 kleine Belgjes, in Senegal komen doen.
Na het bezoek aan de burgemeester was het tijd om te gaan eten (ondertussen al 15u, reuzehonger). Dit keer met onze handen gegeten: ajuinen, brood, kip en frietjes. Een waar luxemaal.

De kindjes waren fantastisch gekleed. Hier enkele sfeerbeeldjes...

De laatste foto voor vandaag is er eentje van een trouw in Rufisque. 1 en al ambiance. Dansen, muziek, eten, totetrekkerie-e (duidelijk zichtbaar op de foto hieronder). Het duurde niet lang vooraleer we daar ook in het midden van de kring stonden te dansen. Rode kaakjes aan de lopende band. Bah.

Alweer 2 weken gepasseerd in la grande section (derde kleuterklas). Het is een veel vlottere omgang. Toffe, vriendelijke juf en kindjes die wat meer Frans begrijpen.

Deze week wel vrij veel tijd verloren door de speciale dagen (Mardi Gras en de verjaardagen). We hadden als doel om elke kleuter een fruitmand te laten fabriceren adhv papier maché, helaas is dit nog steeds niet af (en moeten ze het ook nog eens allemaal schilderen). Er is nog veel werk voor de boeg voor komende week.

We werken terug in groepjes. Deze keer lukt de domino wel, aangezien deze kinderen veel zelfstandiger zijn dan in de vorige klas. Er is wel nog steeds veel begeleiding nodig. Maar we houden vol.

Komende week is het alweer de laatste week in deze klas. Wat gaat de tijd snel.

Porretjes vanuit Senegal.

Aïda en Binetou