Week 2

Heee makkertjes. Hieronder nog wat foto's van het alledaagse gangetje hier. Merci nogmaals om iets van jullie te laten horen. Het geeft ons kriebeltjes.

We maakten met de kleuters een 'corps humain', om toch maar wat in thema te blijven en hen terwijl wat te laten knutselen (wat ze anders NOOIT doen). We lieten ze snippers scheuren en opkleven voor het lijfje, en de handjes en voetjes lieten we inkleuren met wasco. Ze waren ontzettend trots toen ze het vandaag mee naar huis kregen. Dit was het resultaat:

Op het einde van elke maand vieren ze de verjaardagen van de kleuters die in diezelfde maand zijn verjaard. Vandaag waren het er 16 (zotveel voor januari). Grappig, want ze kregen allemaal een kroon en een bord met superveel eten, drinken, koekjes, ... . Geschift hoeveel die kinderen hier eten. De andere kleuters zaten op de tapijten ervoor en kregen ook van elk iets, met een frisdrankje erbij. Het waren eventjes wel serieuze luxebeesten. We waren alleszins blij toen we hoorden dat ze hier de verjaardagen van de kindjes vieren. Oef. Een grote opluchting dat ze er moeite voor doen.

Hieronder nog een idee van ons: nagels in de muur kloppen voor de gemaakte werkjes van de kleuters. Ze hebben elk hun vast plekje. Zo is er terwijl nog wat versiering in de klas, en worden hun werkjes niet ergens in een hoekje gesmeten. Op het einde van elk thema trachten we ze hun werkjes mee te geven naar huis. Hieronder zie je de werkjes die ze met de vinger hebben geschilderd. La tête, geschilderd adhv hun aangeleerde vormen tijdens de les 'grafisme'. Een duidelijk verschil que techniek en resultaat met de kleuters van bij ons. Wel leuk om met hen te doen. Ze beleefden er plezier aan, alsook wij. Tis eens wat anders dan al die saaie 'zever' die ze drillen en moeten opzeggen.

En voila, hier het resultaat van onze gekozen stofjes en uiteindelijke tenues. Tis eens wat anders hé, haha. Ze vinden het hier alleszins méér dan fantastisch dat we er zo rondlopen. Toen we in school arriveerden vandaag kregen we meteen elk een halsketting rond ons die we mogen houden. Wat een ontvangstcomité. Die kleren zijn wel nog wat onhandig, en dan spreken we over het wandelen op een trap en over het naar toilet gaan (als je weet dat je die rok niet omhoog kan doen zoals wij meestal wel gewoon zijn). Hilarische momentjes verzekerd.

Hou jullie warm en goed ginds in het verre Belgie. Blijf maar van jullie horen, want tis écht fijn om eens wat nieuws van ginds te horen.

Dikke smakkerds en pakkerds,

Aïda en Binetou

Eerste 'hoekenwerk'

Zie hier een eerste indruk van de schilderwerken die de school kan uitvoeren met onze ingezamelde centjes:


We voerden gisteren en vandaag 'hoekenwerk' uit in de mate van het mogelijke. Hieronder zie je ons spel met de geometrische vormen die ze moeten kunnen herkennen. Dit kwam sowieso voor in het thema van deze maand, dus moesten we hierop creatief inspelen. We maakten ook een memory rond het menselijk lichaam (het thema van deze maand) en lieten hen een prent inkleuren en tekenen van golfjes, bergjes e.d. (ook dit leerden ze deze maand). Het is wel serieus moeilijk om zoiets aan te brengen, aangezien de kleuters geen Frans kennen (enkel de aangeleerde woordjes binnen het thema). Ze begrijpen niet wat we zeggen, en wij begrijpen niet wat zij zeggen. Enorm ambetant en stom tegelijk. Het vraagt ontzettend veel energie en doorzettingsvermogen, maar we bijten door en zien het nog steeds zitten.
De school apprecieert wel wat we doen. Ze zijn heel tevreden en staan open voor alle zaken die we aan bod brengen. Nu maar hopen dat ze het nut ervan inzien en ons werk verderzetten na die 3 maanden...

Nog enkele foto's.

Stefanie's (hier Aïda genaamd) naamgenoot, Aïda. Wij zien alvast geen gelijkenissen, of wel?

Vooral niet letten op de mottigheid, maar hier toch een sfeerbeeldje van in het schooltje (helaas met de lelijke schort aan haha):

De kindjes in de zogenaamde 'eetzaal':

Haha, tijdens de middagpauze moeten we ons voorlopig nog ergens mee bezighouden...

Ons poppenspel over het menselijk lichaam, twas geslaagd...

Momentjes om van weg te lopen.

Salam malekum,

vandaag terug naar het klasje geweest. We hebben ondertussen al 2x een poppenspel gegeven rond het menselijk lichaam (hun thema van deze maand).
Ze zijn laaiend enthousiast, maar het is helaas jammer dat we niet onze zin kunnen doen.
We moeten persee rond diezelfde woorden (la tête, enz.) werken. Elke dag opnieuw. Steeds hetzelfde. Bah. Ze werken elke maand maar 1 thema uit. Saaie bedoening dus.
We trachten het voor de kindjes toch zo leuk mogelijk te maken, door hun lesjes over te nemen op een speelsere manier. We voegen er ook heel wat bewegingsmomentjes bij, want ocharme, die zitten daar superlang zonder ook maar te mogen bewegen.
En o wee diegene die in slaap valt. Als Tata (de juf) dit ziet krijgen ze een harde tik (met een stokje) op hun hoofd en moeten ze springen totdat de juf zegt dat ze mogen stoppen. Je krijgt er zo medelijden mee. Je mag het helaas niet doen merken.

Vandaag ook de gekleurde flessen voorgesteld en uitgehangen in de klas. Morgen passen we dit toe in de klas, adhv een frans liedje. "Voici les jours de la semaine"
We zien het volledig zitten, want na het uitvoeren van ons vingerversje weten we zeker dat ze supergraag zingen (ou sont les mains, ou sont les mains, je suis là, je suis là, nous sommes des amis, nous sommes des amis, à bientôt, à bientôt). Jullie kennen de Nederlandstalige versie waarschijnlijk wel :-)

Deze namiddag was het moeilijkste moment tot nu toe, vind ik toch.
's Middags moeten de kinderen bidden. Dan kunnen wij niks doen en genieten dan maar wat van de zon en denken alvast aan nieuwe ideetjes voor de komende dagen.
Plots had een klein meisje blijkbaar zoentjes zitten geven aan het jongetje die naast haar zit. Hier is dat blijkbaar duidelijk taboe, want het meisje werd naar buiten geduwd (al wenend) en ze hielden een briquet tegen haar lippen. Vreselijk gewoon. Pff. We waren er toch serieus niet goed van. Nog steeds niet eerlijk gezegd.
Het beste is om op zo'n moment je hoofd te draaien en je verstand op 0 te zetten.

Deze namiddag, tijdens het wachten, om wat materiaal en fruit geweest met Sidy, de directeur.
Heerlijk, echt, hier kan ik tenminste eens zoveel bananen eten als dat ik wil. Voor nog geen 4 euro hebben we een zak vol bananen en mandarijntjes. De volgende keer kopen we appels en sinaasappels.

Trouwens, ik wil jullie nog snel even meedelen dat ik ervoor vrees dat er hier geen sprake is van postbodes en brievenbussen. Ik heb er nog nergens gezien. Ik pluis het alleszins nog eens uit.
Maar hou jezelf niet tegen om ons eens een mailtje of dergelijke te sturen...

Alvast nog superveel succes aan de blokbeesten ginds.
Wij duimen.

x. Binetou (Evelien)

Vandaag geholpen met eten maken, wat een belevenis...
Deze namiddag zijn we ook mogen meegaan voor een ritje met paard en kar.
Superleuk, maar we moesten ons toch serieus goed vasthouden.

Bedankt voor de toffe berichtjes. Het doet ons veel deugd.

De kleinste koddigaard van de familie:


Kijk hoe schattig ze hier zijn:

Hun 'slaapklasje', zucht:

Sfeerbeeld van het bezoekje aan de zee:

uitzicht van op het dakterras van ons huis.

het schooltje, de speelplaats met links en recht de lokaaltjes

een klasje met als thema: het lichaam en de directeur van de school

nog een beter zicht van de lange smalle speelplaats

We zijn goed aangekomen

Met een uur vertraging zijn we in de hectische stad Dakar aangekomen. Het was enorm chaotisch. Dit hadden wij nog nooit meegemaakt. Iedereen klampte ons aan en bood hulp aan, maar dit mochten we niet aanvaarden. Gelukkig zagen we Sidy al snel staan.
Na een helse autorit van anderhalf uur (met de nodige stress en botsingen erbij) zijn we in Rufisque aangekomen. Tijdens onze rit werden we stil door wat we zagen langs de straat. Overal zie je mensen of kinderen die tussen de auto's lopen om dingen te verkopen. Echt gevaarlijk.

We zijn hier heel warm onthaald. De namen blijven voor ons soms een raadseltje, het is niet altijd even makkelijk om te onthouden maar we doen ons best.
We hebben een kamer voor ons alleen met een tamelijk goed bed. We mogen niet klagen.

Deze morgen bezochten we onze stageschool. We hadden het uiteindelijk erger verwacht maar toch is de situatie niet zoals het zou moeten horen. Foto's volgen ( we doen wat we kunnen)

Voor de rest willen we nog zeggen dat we het heel goed stellen en ons hier na een dag al goed thuisvoelen.

Ze zeggen dat Evelien meer moet eten om te verdikken. Ze moet een even grote poep krijgen zoals ik (stefanie). Dit hebben ze letterlijk gezegd. Dus jullie zijn gewaarschuwd.

Stel het wel in het koude België, wij zijn ondertussen al vergezeld van een iets bruiner tintje (om jullie niet jaloers te maken, moehahahahaha)

groeten van en aan iedereen.

en tot in den draai

nog 4 keer slapen

jaja, nog 4 keer slapen en het is zo ver!!
Sssssssssssssssssssspannend!!!!!!!!!!!!!

Nog 1 examen en we kunnen ons volledig storten op ons avontuur!!

Kwou dat het al zover was!!!! De zenuwen stijgen met de minuut, wat zeg ik met de seconde.
Aan wat denk ik zo de hele tijd: afrika, senegal, mooi en warm weer, kindjes, ... kortom alleen maar aan ons groot avontuur dat ons staat te wachten.

Ondertussen zijn de koffers al voor het grootste deel gepakt. Nu hopen dat ik al de rest er nog bij krijg. Ik hoop dat ik nog wat plaats heb om nog meer spullen mee te nemen.
Kleine dingetjes zoals ballonnen, stylo's, bellenblazers, kleurpotloden, .. dat zit er al in. Misschien vind ik nog wel plaats om dingen mee te nemen? Ik hoop het.

Dit weekend was ik mijn malariapil al vergeten. Gelukkig heb ik het de volgende ochtend beseft en nam ik hem dan vlug. Nu hopen dat het geen al te grote gevolgen heeft.
Voorlopig heb ik er alleen slapeloze nachten van. Of zou het van de zenuwen zijn?? Kweetet niet.
Ik maak er een gewoonte van om altijd om 3u en 5u 's nachts wakker te worden. Klig daar dan, te dromen ( wakker dromen é) over wat ons te wachten staat.

Maar nog 4 nachtjes slapen en dan vrijdagochtend vroeg naar de luchthaven om rond 11.25 op te stijgen. Vanaf dan start ons grote avontuur!!!

xxx
stefanie
Evelientje, nog efces en tis vanda!!!!

1 en al gekriebel en zenuwachtigheid!

Ja, écht, ik moet het toegeven...
Ik heb al enkele slapeloze nachten achter de rug, en ik merk toch al wat zenuwachtig gedrag.
Je zou denken, dit komt van de examens, maar o nee, bijlange nie!

Ik werd onlangs wakker uit een droom, laat ons zeggen, nachtmerrie.
Onze vlucht was plots vervroegd. Eén en al zotkommerie-e, want we konden van niemand nog afscheid nemen. Het ging allemaal zo snel! Stefanie had zelfs geen valiezen mee!
Benauwelijk!
Misschien was dit wel een teken dat ik er eens mag beginnen invliegen? Valiezen pakken, documenten kopiëren, lijstje maken met zaken die ik zéker moet meenemen, ... .

Het komt plots zo dichtbij. Nog 8 dagen. Jajks!
Gisteren nog gebeld met Gudrun, de verantwoordelijke van het project.
Ik weet niet hoe ze het doet, maar ze geeft me nog een groter verlangen om te vertrekken!

Ik ben ontzettend benieuwd naar onze aankomst. Hoe zal dat verlopen? En dan nog wel in het Frans of in het Wolofs. O-ow! Ik denk dat ik ter plekke in m'n broek ga schijten, serieus!
Die eerste dagen ga ik me zo onwennig voelen. Maar dat zal wel loslopen zeker?

Ochja, we zien wel!
We vertrekken met volle moed en vol verlangens, dus het kan gewoon niet mislopen!

Laat ze hier maar afzien in dat koude weer. Wij gaan 3 maanden genieten van de zon, en van 30°C. Zalige gedachte!

Maar goed, eventjes terug verstond op 0, ofja, verstand bij de examens. Nog even tandenbijten, en dan zijn we riebedebie!

x. Evelien